To moje skrawki słów. Strzępki prawdy.
Wstydzę się ich.
Wstydzę się nieporadności i naiwności słów.
Wstydzę się emocji.
Wstydzę się siebie.
11.5.09
radość
moja radość chłodny strumyk błyszczący spieniony smaczny nawet kiedy wsiąka w ziemię zostawia delikatny wilgotny ślad nadzieję zielonej ścieżki w wypalonym ogrodzie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz