To moje skrawki słów. Strzępki prawdy.
Wstydzę się ich.
Wstydzę się nieporadności i naiwności słów.
Wstydzę się emocji.
Wstydzę się siebie.
7.6.10
* * *
próbuję dotknąć siebie i sama się przed sobą cofam szyba pęka i staje się morzem marznącego szkła uciekam na pierwszym brzegu zostaje odbicie bezdomne w powietrzu zbyt wątłe żebym mogła mocno uchwycić mnie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz